Íslenskar konur sameinuðust þvert á pólitískar línur, stétt og stöðu árið 1975 með því að leggja niður störf á degi Sameinuðu þjóðanna 24. október. Tilgangurinn var að sýna fram á mikilvægi vinnuframlags kvenna fyrir atvinnu- og efnahagslífið. Yfir 80% kvenna um allt land tóku þátt í aðgerðinni með þeim afleiðingum að hjól atvinnulífsins stöðvuðust þennan dag. Kvennafríið vakti heimsathygli og kom íslenskri kvennabaráttu á heimskortið. Ekki vakti síður athygli þegar Vigdís Finnbogadóttir var kjörin forseti Íslands í lýðræðislegum kosningum árið 1980, fyrst kvenna í heimnum. Sjónir voru að beinast að valdaleysi kvenna, nú varð að koma konum að þar sem ráðum var ráðið.

Árið 1982 ákvað hópur kvenna að stofna nýja femíniska kvennahreyfingu og bjóða fram sérstakan kvennalista í sveitarstjórnarkosningum í Reykjavík og á Akureyri. Sagt var að konur yrðu að breyta heimnum, það myndi enginn gera það fyrir þær. Kvennaframboðin vöktu mikla athygli og leiddu til þess að konum fjölgaði á listum hefðbundnu flokkanna. Kvennaframboðin fengu tvo fulltrúar bæði á Akureyri og í Reykjavík. Ári síðar var boðinn fram kvennalisti til Alþingis í þremur kjördæmum. Þessar aðgerðir vöktu mikla athygli og höfðu varanleg áhrif á pólitíska sviðið í landinu. Þær leiddu til þess að Ísland þróaðist á skömmum tíma frá því að vera land mikils kynjamisréttis yfir í að verða í fremstu röð í heiminum. Í níu ár hefur Ísland verið efst á lista World Economic Forum hvað varðar kynjamun innan ríkja heims.

Öldum saman höfðu karlar og karllæg gildi verið alls ráðandi í íslensku samfélagi. Raddir, kröfur og reynsla kvenna var einskis metin við stefnumótun og ákvarðanatöku og konur voru örfáar ef nokkrar þar sem ráðum var ráðið. Það var einfaldlega ekki hlustað á konur og ekki tekið tillit til hagsmuna þeirra og stöðu, hvorki á vinnumarkaði né í fjölskuldulífi. Kvennaframboðin sem hófu göngu sína (að nýju) árið 1982 höfðu það meginmarkmið að komast að hátölurunum til að kröfur kvenna heyrðust og tekið yrði tillit til reynslu þeirra og gildismats. Sú aðgerð að bjóða fram til Alþingis 1983 hafði mikil áhrif á íslensk stjórnmál. Konum fjölgaði mikið bæði í sveitarstjórnum og á Alþingi og ýmis baráttumál kvenna komust á dagskrá. Árið 1982 voru konur 6% sveitarstjórnarmanna og 5% alþingismanna. Árið 1999 þegar setu kjörinna kvennalistakvenna lauk á Alþingi var hlutur kvenna komnn upp í 28% í sveitarstjórnum og 35% á Alþingi. Hann átti enn eftir að aukast mikið.

Árangur Kvennalistans beindi athygli aðmikilvægum baráttumálum kvenna og breytti aldagömlum viðhorfum til kvenna og samfélagslegrar stöðu þeirra. Reynsluheimur kvenna var dreginn fram í dagsljósið og áhersla lögð á að mannréttindi kvenna, svo sem frelsi til tjáningar og aðgerða myndu verða samfélaginu öllu til góðs. Kvennalistinn var frumlegur og kom með byltingarkenndar hugmyndir, hvatti konur til dáða og setti af stað bylgju sem fæddi af sér margvísleg samtök kvenna. Kvennalistinn veitti stjórnvöldum og stjórnmálaflokkum femíniskt aðhald sem leiddi til þess að smám saman voru tillögur og hugmyndir teknar upp af öðrum pólitískum hreyfingum. Gott dæmi um það er t.d. lenging fæðingarorlofs kvenna og sérstakt fæðingarorlof feðra. Kvennalistinn kom eins og hressandi stormsveipur inn í íslensk stjórnmál, sveiflaði pilsum og ögraði valdakerfinu. Hann gerði konur sýnilegar og háværar á pólitíska sviðinu sem leiddi til mikilvægra breytinga. Sá árangur sem náðst hefur er afrakstur þrotlausrar baráttu kvennahreyfinga í áratugi. Enn er þó mikið verk að vinna til að jafna stöðu kynjanna og breyta ríkjandi gildum feðraveldisins í átt að virðingu, jöfnuði, sjálfbærni og friði.

Á þeim 17 árum (1982-1999) sem Kvennaframboð og Kvennalisti áttu sæti í sveitarstjórnum og á þingi náðist mikill árangur í baráttumálum framboðanna. Þeim tókst að koma stefnumálum sínum af jaðrinum og inn á miðjuna. Þær gjörbreyttu umræðunni varanlega og komu málum á dagskrá sem höfðu legið í þagnargildi á Alþingi og í samfélaginu. Má þar nefna klám, kynferðislegt ofbeldi sem og annað ofbeldi gegn konum og börnum. Kvennaframboðið átti frumkvæði að því að Kvennaathvarf var stofnað 1982 og Kvennalisti átti þátt í stofnun Neyðarmóttöku fyrir fórnarlömb kynferðisafbrota. Kvennalistinn var fyrsta pólitíska aflið sem studdi mannréttindabaráttu samkynhneigðra meðal annars með sérstökum kafla í stefnuskrá um réttindi þeirra. Flutt voru frumvörp um lengingu fæðingarorlofs kvenna sem og sérstakt fæðingarorlof fyrir karla. Einnig voru fluttar tillögur um dagvistar- og skólamál. Konurnar voru friðarsinnar, vildu leggja niður hernaðarbandalög, draga úr kjarnorkuvígbúnaði og auka friðarfræðslu. Umhverfis- og náttúruverndarmál skipuðu mikilvægan sess og þingkonur Kvennalistans fluttu meðal annars fyrsta frumvarpið um stofnun sérstaks umhverfisráðuneytis. Þær vöktu athygli á möguleikum ferðaþjónustu sem framtíðaratvinnugreinar og fluttu tillögur um úrbætur á ferðamannastöðum í því skyni að vernda náttúruna og tryggja sjálfbærni. Þær voru á móti stóriðju, litu á hana sem gamaldags og úreltan atvinnukost sem valdi mengun og spilli náttúrunni. Þær mótuðu tillögur um stjórn fiskveiða sem var ætlað að tryggja raunverulegan eignarrétt þjóðarinnar á auðlindum hafsins og stuðla að meira atvinnuöryggi fiskvinnslufólks, aðallega kvenna, í heimabyggð. Þær hugðust ná þessum markmiðum með því að tengja úthlutun fiskveiðikvóta við byggðarlög eftir ákveðnum reglum, fyrir ákveðið gjald. Hlutfall kvenna í borgarstjórn fór úr 20% í 53,3%, á þremur kjörtímabilum Kvennaframboðs og Kvennalista (1982-1994), og konum fjölgaði úr þremur í átta af 15 fulltrúum. Á landsvísu rúmlega þrefaldaðist hlutfall kvenna í sveitarstjórnum fór úr 6% í 25%. Hlutfall kvenna á Alþingi rúmlega fjórfaldaðist. Fór úr 5%, þegar Kvennalistinn bauð fram 1983, í 25% þegar Kvennalistinn bauð fram í síðasta skipti 1995. Fjöldi þingkvenna fór á sama tíma úr 3 í 16.